Zebraliśmy dane o odległości do krawędzi szyby dla 178 kolizji (miejsce kolizji widać dość dobrze, bo ptaki pozostawiają pył z piór, czasem też inne ślady, w miejscu uderzenia w szybę) z 85 przystanków kontrolowanych w odstępie ok. 12 dni przez cały rok. Dla każdej kolizji znaliśmy też kształt szyby (szerokość i wysokość). Mając takie dane symulowaliśmy losowy „deszcz ptaków”, czyli model, w którym ptaki uderzają o szybę losowo i zestawiliśmy ten model z rzeczywistym (empirycznym). Okazało się, że brzegowa część szyby, do ok. 10 cm od krawędzi, jest względnie bezpieczna (niemal brak kolizji), natomiast pozostała powierzchnia szkła jest w miarę równomiernie pokryta uderzeniami (rycina). Jest to dobra wiadomość, bo brzegowa część (do 10 cm) standardowej szyby, to około 1/3 jej całkowitej powierzchni – tu nie ma więc sensu stosować specjalnych zabezpieczeń, można koncentrować je na pozostałych 2/3 powierzchni.
Praca ukazała się w Acta Ornithologica (IF=1.00, 70 pkt MNiSW) i jest dostępna (tylko dla zalogowanych) tu: https://bioone.org/…/10.3161/00016454AO2021.56.1.012.short